زمانی که من دیگر زنده نیستم
انقلاب یک پدیده ناگهانی نیست، متعلق به یک گروه و طبقه خاص هم نیست، بلکه ریشه در مبارزات تاریخی دارد و برآمده از اکثریت قاطع طبقات اجتماعی است، نمیخواهم بگویم انقلاب برآمده از توده هاست چون توده بار معنایی فرانکفورتی دارد اما انقلاب برآمده از اکثریت مردم است.
زمان وقوع انقلاب قابل پیش بینی نیست اما علائم و نشانه های آن را میتوان مشاهده کرد. انقلاب قبل از وقوع ناگهانی خود، با علائمی بروز و ظهور پیدا میکند اما هیچ خبر دقیقی از زمان وقوع آن نمیتوان داد، از این روست که لنین یک سال قبل از انقلاب روسیه در جمع جوانان کمونیست راهکارهایی برای وقوع انقلاب در "زمانی که من دیگر زنده نیستم" ارائه میدهد و آیت الله خامنه ای در اعترافی بعد از انقلاب میگوید ما هرگز تصور نمیکردیم انقلاب اینقدر زود به وقوع بپیوندد و آیت الله مطهری میگوید بعد از 22 بهمن تا چند روز خواب نمی رفتم چون نمیدانستم چه باید بکنیم و انتظار این پیروزی را نداشتم. علی رغم ناگهانی انقلاب، علایم و نشانه ها خبر از وقوع آن در آینده ای که معلوم نیست نزدیک است یا دور می دهند.
درواقع اگر رژیمی را به بدن تشبیه کنیم، انقلاب مانند مرگی است که پس از یک بیماری مزمن و لاعلاج می آید و آنچه فوت ناگهانی و غافلگیرکننده است، کودتاست، نه انقلاب.
کاهش نفوذ فتاوای مراجع تقلید در مورد مسایل حرام و واجب، کاهش پرداخت خمس و زکات به علمای دینی، عدم رغبت مردم برای کمک به مساجد و پایگگاههای مذهبی و در عوض کمک های میلیاردی به امثال علی دایی و امثال صادق زیباکلام، مخالفت لیدرهای فکری و هنری مثل میرشکاک(امیدم به صندلی بیشتر از نظام مقدس است) و سعید زیباکلام(نامه به رئیس قوه قضاییه و حضور در برنامه جهان آرا و جیوگی)، فرار مردم از شعایر حکومتی دینی(مثل حجاب، بسیج، ریش! و روحانیت) همه و همه خبر از اتفاقات جدیدی در آینده دارد، آینده ای که شاید دور یا شاید نزدیک باشد، یا شاید "زمانی که من دیگر زنده نیستم"
