اولین بار که خبر بچه دار شدن یکی از دوستانم را شنیدم 19 سال داشتم و با سید مجردی رفته بودیم قم، توی فلافلی نشسته بودیم و داشتیم فلافل هزار تومنی (شماها یادتون نمیاد! یه زمانی فلافل تو قم هزار تومن بود) میخوردیم و مثل چی! کیف میکردیم. علی هم بود، اصلا آمده بودیم علی را ببینیم. سید که خبر بچه دار شدن یکی از رفقایمان را از پشت گوشی شنید یک لحظه فلافل از دستش افتاد، صورتش گرد شد، خندید و محکم زد توی سرش. تلفن را قطع کرد، خنده روی صورتش یخ بسته بود، گفت فلانی دارد پدر می‌شود.
سیر پدر شدن رفقای ما با افزایش ازدواج ها شدت پیدا کرد و نکته جالب توجه این بود که از 5 کیلومتری مشخص بود که خیلی ها ناخواسته بچه دار شده اند مثل کسانی که در دوران عقد همسرشان باردار می‌شد، برخی از رفقا هم که در گفت و گوهای دوستانه صریحا می‌گفتند که اقدامشان ناخواسته بوده و علی رغم میل باطنی شان این اتفاق افتاده است. یکی از دوستانم در شرایطی که می‌خواست از همسرش طلاق بگیرد صاحب یک بچه بیچاره شد که الان وسط دعوای پدر و مادرش دارد له می‌شود، از طرفی پدر و مادر هم به خاطر این کودک از هم جدا نمی‌شوند و مثلا به خیال خودشان دارند خیلی برای بچه شان فداکاری می‌کنند که طلاق نمی‌گیرند. کودک دیگری در شرایط سخت اقتصادی پدرش به دنیا آمد و پدرش به جای اینکه از تولد فرزندش خوشحال باشد شدیدا ناراحت بود.
البته دوستانی هم بودند که علی رغم ناگهانی پدر شدنشان از مسئله ناراحت نبودند و افراد کمی هم بودند که کاملا با برنامه ریزی صاحب فرزند شده بودند.
راه حل ساده است، به جای اینکه لاپوشانی کنید و برنامه زندگی آدمها را با مشکل روبرو کنید، مثل بچه آدم آموزش دهید که زنان در چه شرایطی ممکن است باردار شوند یا نه. آموزش دهید که در صورت خشک بودن ناحیه تناسلی زن، باید روان کننده مصرف شود تا کاندوم پاره نشود، آموزش دهید که کسی دو تا کاندوم روی هم نزند و هر دو را پاره کند، آموزش دهید که حتمال بارداری در مقاربت بدون کاندوم هرگز صفر نیست، آموزش دهید ....
آماری را در اینترنت خواندم که تخمین زده بود 50 درصد انسانها حاصل تولد ناخواسته هستند و به قول حسین، خیلی از ما قرار بوده یک بوس کوچک و ساده به خاطر قورمه سبزی باشیم اما ناگهان این شدیم!
لحظه ای به گذشته بنگرید، آیا شما نتیجه یک اشتباه محاسباتی بودید یا یک هدف برنامه ریزی شده؟
